Stóri-Bakki – We hebben weer een witte auto! Aan het lokale tankstation gaan IJslanders hun auto te lijf met een borstel waarop een waterslang gemonteerd is. We informeren of we mogen aansluiten. Dat mag. Gratis. Dus onze auto is opnieuw spik en span. Het valt trouwens op dat hier vooral witte auto’s rondrijden. Of eerder, zoals we de kleur van onze eigen 4 x 4 de voorbije dagen zagen evolueren, auto’s in vijftig tinten wit. Een beetje raar voor een land waar de omgeving de meeste maanden van het jaar sowieso wit is. Zoals alles in IJsland heeft de kleur van de auto een reden. Meerdere redenen zelfs. Witte auto’s zien er minder snel vuil uit, zijn beter zichtbaar en – raar maar waar – wit is hier veruit de populairste kleur. Rare jongens, die IJslanders.
Vikingdorp
Onze eerste stop richting zuiden: het Vikingdorp in Stokksnes. Voor alle duidelijkheid… dit is geen eeuwenoud openluchtmuseum. Het Vikingdorp werd gebouwd als filmset in de vroege jaren 2000 voor een nooit afgemaakte filmproductie. De houten huizen met grasdaken en het kleine kerkje lijken regelrecht uit het jaar 900 te komen. De grillige Vestrahorn-berg op de achtergrond, de zwarte zandduinen die de nederzetting omringen, het heeft wel iets. Hier geen drukte van toeristen, geen rijen of commerciële opzet. Je dwaalt er vrijwel in je eentje rond. Het ruikt er naar de zee en hout. Je hoort enkel het krijsen van meeuwen en het gefluit van de wind tussen de palen. De Viking in mezelf voelt de wind de richting van mijn baard bepalen. Ik volg. Het dorpje oogt niet alleen authentiek maar ook verwaarloosd, overgeleverd aan het woeste IJslandse landschap en onvoorspelbaar weer. Om bij het niet-echte-Viking dorp-voor-de-film-die-nooit-is-opgenomen te komen, moet je passeren in het Viking Café. Daar betaal je voor een inrijticket.
Vestrahorn
Datzelfde ticket geeft je ook toegang tot een plek met mooi uitzicht op de Vestrahorn, de berg die 454 meter boven het zeeniveau uittorent. De scherpe pieken van de berg steken dramatisch af tegen de dreigende IJslandse lucht. De zwarte zandduinen in combinatie met het ruige kustlandschap op de voorgrond, zorgen voor een mystieke sfeer. Een niet-aardse sfeer. Een sfeer met een vleugje IJslandse magie.
IJsbergen
Zelfs tijdens een felle regenbui zien we ze vanaf de ringweg: de felblauwe ijsschotsen die dobberen in de lagune en de glinsterende ijsbrokken die verspreid liggen op een zwart vulkanisch strand. We zijn bij de gletsjerlagune Jökulsárlón en het betoverende Diamond Beach. Deze twee natuurschatten liggen pal naast elkaar in het zuidoosten van IJsland, aan de rand van het immense Vatnajökull-gletsjergebied. De gletsjerlagune is geen gewone waterplas. Het is een levend schilderij, constant in beweging. Grote brokken ijs breken af van de Breiðamerkurjökull-gletsjer om vervolgens langzaam door de lagune richting zee te drijven. Het water is helderblauw. De ijsblokken soms wit, soms doorzichtig, soms bijna turquoise en altijd indrukwekkend. De rest van het decor vandaag is nat en grijs. We bedanken vriendelijk voor de amfibieboot die met horden toeristen tussen de ijsschotsen manoeuvreert. De gletsjerlagune Jökulsárlón is verplichte kost voor fervente Instagrammers.
IJsdiamanten
Aan de overkant van de weg ligt Diamond Beach. Hier worden de ijsschotsen uit de lagune uitgespuugd door de zee. Ze komen aan land in allerlei vormen en maten en schitteren in het licht. Als diamanten. Het contrast tussen het kraakheldere ijs en het zwarte vulkanische zand kan moeilijk groter zijn. Je kan hier uren ronddwalen. Foto's maken of gewoon ademloos kijken naar hoe de golven spelen met het ijs. Instagramvoer, deel twee. Maar niet vandaag. De hemelsluizen gaan volledig open en de strakke wind wordt gekoeld door de ijsschotsen. Vandaar dat twee Belgische toeristen na vijf minuten drijfnat en volledig onderkoeld in hun (witte) auto zitten te klappertanden. Oh, wat is het fijn om nu in IJsland te zijn…
Nog ijsbergen
De zon doet moeite om door de wolken te breken. Langs de kant van de weg staat een richtingaanwijzer met een koffietas. Het perfecte moment om te bekomen van ons nat en koude avontuur. Een warm drankje is zéér welkom. De bijhorende plek is mooi. We zagen de gletsjer al een tijdje vanaf de autoroute. Nu staan we aan de voet van de Svínafellsjökull-gletsjer. Een indrukwekkende ijstong die zich vanaf Europa’s grootste gletsjer, de Vatnajökull, als een bevroren rivier het dal in wurmt. In tegenstelling tot de meer toeristische lagune Jökulsárlón voelt Svínafellsjökull als een goed bewaard geheim. De plek is (bijna) alleen van ons. Vanaf de parkeerplaats is het een korte klim tot aan het uitzichtpunt… Het uitzicht is adembenemend. De gletsjerlagune onderaan Svínafellsjökull is gevuld met ijsschotsen die ronddobberen in het smeltwater. De kleuren variëren van melkachtig wit tot diepblauw. Instagramwaardig. Alweer.
Zwarte waterval
Midden in het adembenemende landschap van het Skaftafell Nationaal Park, in het zuidoosten van IJsland, ligt een waterval die anders is dan alle andere: Svartifoss, oftewel ‘de Zwarte Waterval’. De wandeling ernaartoe, of beter de klim van 1,5 kilometer, is minstens zo indrukwekkend. Onderweg wandel je door een wisselend landschap: van struikgewas tot open vlaktes. De uitzichten: de omliggende bergen, gletsjers en uitgestrekte vlaktes. We passeren een paar kleinere watervallen, de Hundafoss en de Magnúsarfoss. Mooie opwarmers voor het echte werk: de Svartifoss. Wat deze waterval zo bijzonder maakt? De donkere basaltzuilen waar het water vanaf stort. Deze zeshoekige pilaren zijn ontstaan door langzame afkoeling van lava. Als een kathedraal van steen. Niet voor niets inspireerde Svartifoss de architectuur van enkele beroemde IJslandse gebouwen. De Hallgrímskirkja in Reykjavik is er één van.
Lavavelden
We rijden richting het sfeervolle kustplaatsje Vík en doorkruisen één van de meest fascinerende landschappen van IJsland. Uitgestrekte lavavelden, met mos begroeid en gevormd door eeuwenoude vulkaanuitbarstingen. Een rit van nog geen twee uur wordt zo een reis door de tijd en door een buitenaards decor. De lavavelden zijn ontstaan door erupties van honderden, soms duizenden jaren geleden. Wat overbleef? Golvende, ruige vlaktes van gestolde lava, die in de loop der tijd zijn bedekt met een zachtgroen tapijt van mos. En niet zomaar mos: het dikke, veerkrachtige soort dat alleen in IJsland groeit, gevoed door regen, wind en vulkanische mineralen. De contrasten zijn mooi: zwarte lavastenen, zachtgroen mos, besneeuwde gletsjertoppen aan de horizon en af en toe een eenzame berg of vulkaankegel. Een van de grootste en bekendste lavavelden in deze regio is Eldhraun, letterlijk: ‘vuurlava’. Dit veld ontstond in 1783 tijdens een van de grootste vulkaanuitbarstingen in de geschiedenis: de Laki-uitbarsting. De lava stroomde maandenlang naar buiten en bedekte een gigantisch gebied. Toen een catastrofe voor IJsland, nu een ongeëvenaard natuurfenomeen.
Reactie plaatsen
Reacties